Είτε πρόκειται για βράχο είτε για κόκκο άμμου, στο νερό βουλιάζουν το ίδιο…

Το “Ως αυτήν την ημέρα” είναι ένα σχέδιο που βασίζεται στο ποίημα το οποίο γράφτηκε από τον Shane Koyczan (shanekoyczan.com) και ονομάζεται έτσι επειδή διερευνά περαιτέρω τη βαθιά και διαρκή επίδραση που ο εκφοβισμός μπορεί να έχει σε κάποιο άτομο.

Ο εκφοβισμός παρουσιάζεται όταν υπάρχει ανισορροπία δύναμης μεταξύ ατόμων. «Ανισορροπία» μπορεί να σημαίνει ότι ένας μαθητής είναι μεγαλύτερης ηλικίας, διαφορετικής φυλής ή έχει περισσότερους φίλους από έναν άλλον (Pepler et all, 2006).

Τα σχολεία και οι οικογένειες βρίσκονται σε απελπιστική αναζήτηση κατάλληλων εργαλείων για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού. Μπορούμε να τους δώσουμε ένα σημείο εκκίνησης. Ένα μήνυμα που θα έχει εκτεταμένες και μακροχρόνιες επιπτώσεις στην αντιμετώπιση του εκφοβισμού.

Εμψυχωτές και καλλιτέχνες κινητοποιήθηκαν και πρόσθεσαν την ιδιαίτερη τεχνική τους σε τμήματα βίντεο των 20 δευτερολέπτων ρευστοποιώντας το νήμα σε μία φωνή. Αυτή η συλλογική εθελοντική προσπάθεια καταδεικνύει το τι μια κοινότητα ατόμων που νοιάζονται, είναι σε θέση να κατορθώσει, όταν τα μέλη της συνεργάζονται.

Παρακολουθήστε το βίντεο:

Χρησιμοποιώντας τα λόγια και τις εμπειρίες του ποιητή Shane Koyczan από το σχολείο, σε ελεύθερους στίχους, έχουμε τα εξής:

“Δεν ήμασταν τα μόνα παιδιά που μεγάλωσαν έτσι. Μέχρι και σήμερα αποκαλούν τα παιδιά διάφορα παρατσούκλια, το πιο κλασικό απ’ όλα το «βλάκας» ή «καθυστερημένε!». Φαίνεται πως κάθε σχολείο έχει το δικό του οπλοστάσιο από παρατσούκλια που ανανεώνονται κάθε χρόνο. Κι αν ένα παιδί λυγίσει στο σχολείο και κανείς τριγύρω δεν θελήσει να του δώσει σημασία, άραγε ακούγεται; Ή είναι απλά ένας ήχος στο παρασκήνιο, ένα κομμάτι που επαναλαμβάνεται με ανθρώπους να λένε πράγματα όπως «τα παιδιά είναι σκληρά»;

Στην Αγορά της αρχαίας Αθήνας, ανάμεσα στο βωμό της Αιδούς και της Ορμής ήταν τοποθετημένος ο βωμός της Φήμης. Η συσχέτιση της φήμης με την ορμή είναι απολύτως κατανοητή. Αλλά με την αιδώ; Μήπως μ’ αυτή τη γειτνίαση οι Αθηναίοι ήθελαν να υποδηλώσουν τον περιορισμό της ανεξέλεγκτης δράσης της διάδοσης πληροφοριών από στόμα σε στόμα; Αυτή η ερμηνεία ενισχύεται και από το επίθετο “σεμνοδότειρα” (η τα σεμνά δώρα παρέχουσα) που συνόδευε τη Θεά Φήμη.

Ως φήμη χαρακτηρίζεται κάθε τι που διαδίδεται προφορικά με τρόπο που να μην είναι δυνατός ο προσδιορισμός της αρχικής πηγής. Οι πρόγονοί μας συνήθιζαν να αποδίδουν στο Δία το Φήμιο κάθε είδους φήμη. Αυτή η θεϊκή προέλευση δε σήμαινε κατ’ ανάγκην και αποδοχή της αλήθειας κάθε διάδοσης. Περισσότερο υποδήλωνε την αμηχανία μπροστά στην άγνωστη προέλευση και την αδυναμία να της αντισταθεί κάποιος.

Από εκείνη όμως την εποχή μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στο μύλο της ιστορίας. Η “φήμη” δεν έχασε μόνο τη σεμνότητά της. Μεταβλήθηκε στο Διαδίκτυο στην αποκαλούμενη ψηφιακή και στην εποχή μας πλέον, η διάδοση φημών και προσβλητικών παρατηρήσεων πραγματοποιείται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, κινητού τηλέφωνου (με γραπτά μηνύματα), καθώς και με μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, Twitter, κ.ά.

Ο κυβερνοεκφοβισμός συμπεριλαμβάνει ταπείνωση, ύβρεις και πιθανώς τη διάδοση φημών, την κοινοποίηση προσωπικών πληροφοριών, φωτογραφιών ή βίντεο ή απειλές για σωματική κακοποίηση.

Τα κακόβουλα σχόλια, απειλές και γενικότερα η διάδοση φημών, από την πιο μικρή («κόκκο άμμου») έως τη μεγαλύτερη προσβολή («βράχος») έχουν τον ίδιο αντίκτυπο, προκαλούν πάντα επώδυνα συναισθήματα στην ανθρώπινη ψυχή, πολύ περισσότερο σε μία παιδική ή εφηβική.

Διαβάστε όμως και τη λύση, την απάντηση που δίνει ο προαναφερόμενος ποιητής Shane Koyczan:

«Αν δεν μπορείς να δεις κάτι όμορφο στον εαυτό σου βρες έναν καλύτερο καθρέφτη, κοίταξε πιο προσεκτικά, παρατήρησε λίγο παραπάνω. Γιατί υπάρχει κάτι μέσα σου που σε έκανε να θέλεις να συνεχίσεις παρόλο που όλοι σου έλεγαν να τα παρατήσεις.

Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να υποστηρίζουμε τους αδύναμους, γιατί βλέπουμε σ’ αυτούς τον εαυτό μας.

Μεγαλώσαμε σε ένα δέντρο, ριζωμένο στην πεποίθηση πως δεν είμαστε τα όσα μας αποκαλούσαν. Δεν είμαστε αυτοκίνητα παρατημένα στην άκρη της εθνικής, κι αν για κάποιο λόγο είμαστε, να μην ανησυχούμε. Βγήκαμε απλά από το αμάξι για να βρούμε βενζίνη. Είμαστε απόφοιτοι της σχολής του «Τα καταφέραμε». Πως οι αχνές φωνές που μας αποκαλούσαν διάφορα δε θα μας πληγώσουνε ποτέ. Φυσικά και το έκαναν.

Οι ζωές μας όμως θα είναι πάντα μια πράξη ισορροπίας. Που έχει λιγότερο να κάνει με τον πόνο και περισσότερο με την ομορφιά».

Αναφορές: Pepler, D., Craig, W., Connolly, J., Yuile, A., McMaster, L., & Jiang, D. (2006). A developmental perspective on bullying. Aggressive Behavior [Μια αναπτυξιακή προσέγγιση στον εκφοβισμό. Επιθετική συμπεριφορά.], 32, σελ. 376
Ελευθεροτυπία, Ο ΙΟΣ 2/4/1995
tothisdayproject.com